ROZDZIAŁ 6 MALIK'S HOUSE

   Przyjechaliśmy pod piękną, nowoczesną willę. Jeszcze większą niż ta Styles'a. Już wiedziałam co ich łączy. Pewnie wygrywali dużo pieniędzy w kasynach. Bo jak inaczej w tak młodym wieku takie domy?! Mój się przy nich chował. Malik jeździł bardzo szybko. Czułam jakbyśmy się unosili nad ziemią podczas tej jazdy. Pewnie brał udział w tych wyścigach. W tygodniu niepozorny nauczyciel angielskiego a w weekendy kierowca rajdowy. Coś jak 'Szybcy i wściekli' na przedmieściach Bradford. Weszliśmy do środka. Ten wystrój bardzo przypadł mi do gustu, nadawał takiej przytulnej atmosfery.

-Napijesz się czegoś? - zapytał.

-Wody.

   Usiadłam na białej, skórzanej kanapie. Zayn przyniósł mi szklankę z wodą.

-Dziękuję – powiedziałam z uśmiechem.

-Mieszkasz sam? - zaczęłam się rozglądać.

-Mieszkam i aktualnie jestem sam – odrzekł.

-Nie pytałem wcześniej. Wszystko w porządku? Nic ci nie zrobił? - spytał po chwili.

-Tak, wszystko dobrze. Naprawdę gdybyś nie przyjechał...

-Wiem – przerwał mi.

-Jak zdążyłaś wysłać wiadomość?

-Harry powiedział, że poszuka kajdanek. Szybko chwyciłam telefon i zaczęłam pisać, ale po chwili zdążył mi go zabrać.

-Rozumiem.

-A to? - spytał, patrząc się na moje posiniaczone i zaczerwienione ręce.

-Wyrywałam się, a on ciągnął mnie na łóżko.

-Co za debil. Rozliczę się z nim – powiedział, po czym zapalił papierosa.

   O i jeszcze pali. Kolejny sekret do listy z wyścigami, klubami i kasynami. Zdawało mi się, że odkryłam jego nowe oblicze. Naprawdę nie spodziewałam się tego. Tak to właśnie bywa, gdy się ocenia ludzi jak książkę po okładce. Później odkrywamy ich wnętrze i różni się od tego, jak ich postrzegaliśmy.

-Wyglądasz na zmęczoną.

-To był dzień pełen wrażeń, jak każdy jeden od pewnego czasu.

-Może chcesz się trochę przespać?

-Tak, chyba tak.

-Tylko mnie obudź za jakiś czas, bo muszę wrócić do domu – dodałam.

-Po schodach pierwsze drzwi na prawo – uśmiechnął się.

 

   Weszłam i zobaczyłam, że na środku pokoju stało wielkie łóżko. Patrząc na nie stałam się bardziej śpiąca. Położyłam się na nim. Nawet nie pamiętam kiedy zasnęłam.

*

   Ku mojemu zdziwieniu obudziłam się rano. Przetarłam oczy i usiadłam po turecku. Przecież miał mnie odwieźć do domu. Co ja teraz powiem mamie?! Pewnie się martwiła.

Wyszłam z pokoju. Chciałam sprawdzić, gdzie się podział Malik.

-Zaaaaayn?!

   Byłam chyba w każdym pomieszczeniu i nic. Przepadł. Czemu zostawił mnie w swojej willi?! Ciekawe gdzie poszedł tym razem. Nie zastanawiałam się długo nad tym, tylko wzięłam torbę i pospiesznie udałam się na przystanek. Wsiadłam do autobusu i po dziesięciu minutach byłam już na miejscu. Wchodząc do domu zobaczyłam od razu mamę.

-Isabel, skarbie wszystko dobrze? Nie spałam całą noc, bo się bałam o ciebie – podeszła i mnie przytuliła.

-Tak mamo. Nic mi nie jest.

-Gdzie byłaś całą noc?

-U Emily – skłamałam.

   Przecież nie powiem jej, że spałam u mojego nauczyciela angielskiego.

-Czemu nic nie mówiłaś, że nie wracasz na noc?

-Kompletnie mi to wyleciało z głowy. Wybacz.

-Dzwoniłam do ciebie ze sto razy.

   Gwałtownie złapałam się za kieszeń spodni i zdałam sobie sprawę, że nie mam telefonu. Musiał zostać w jego domu.

-Zostawiłam go u niej. Rozładował się. Będę musiała iść po niego.

   Zjadłam śniadanie i poszłam na górę wziąć prysznic i się przebrać. Następnie udałam się z powrotem pod dom Malika, żeby odzyskać swoją własność. Zadzwoniłam dzwonkiem do drzwi i po chwili szczęka opadła mi do samej ziemi. Otworzyła mi bardzo ładna dziewczyna w szlafroku. Miała czarne włosy i ciemne oczy.

-Taaaaak? - zmierzyła mnie wzrokiem.

   W pierwszej sekundzie zaniemówiłam. Brakowało mi słów. Nie wiedziałam, co mam powiedzieć.

-Yyyy, ja się chyba pomyliłam. Przepraszam.

   No tak, to już wiem co robił w nocy. Nie mogłam na nią patrzeć. Tak jak poprzednio wróciłam autobusem. Od razu poszłam do mojego pokoju. Nie chciałam z nikim rozmawiać. Położyłam się na łóżku.

*

   Może to wydawało się dziwne, ale czułam się w pewnym sensie oszukana. Co ja sobie myślałam, że będzie tak cudownie jak w bajce?! Prawdą było to, że cholernie mi na nim zależało. Kiedy on był w pobliżu nic więcej nie było mi potrzebne do szczęścia. Rozmyślałam nad tym, jak nie potrafiłam opanować gwałtownego bicia serca, kiedy się pojawiał, nie umiałam usunąć go z mojej głowy. Podobało mi się to, jak się przy nim czułam. Byłam skoncentrowana na słowach jakie wymawiał do mnie i na jego oczach. W nich było coś specyficznego. Były wyjątkowe. Nie mogłam tak po prostu o nim zapomnieć. To taki rodzaj przywiązania...

*

   Moją retrospekcję przerwało pukanie do drzwi.

-Mogę? - spytała mama.

-Tak – powiedziałam bez entuzjazmu.

-Isabel widzę, że coś jest nie tak. Pokłóciłaś się z Emily?

-Eee, nie. Nawet nie było jej w domu. Musiała gdzieś pójść. Telefon odzyskam pewnie w szkole.

-Mam przeczucie, że nie mówisz mi prawdy.

   Oczywiście. Instynkt macierzyński. Naprawdę głupio było mi ją okłamywać, ale w takiej sytuacji nie miałam innego wyjścia.

-Wydaje ci się. Zapewniam cię, że jest ok.

-Dobra. Jak nie chcesz rozmawiać, to nie będę ci przeszkadzać.

   Nie chciałam żeby nasza rozmowa tak wyglądała. Widziałam, że się o mnie troszczy, a ja ją tak po prostu zbyłam.

*

   Było już późno. Wzięłam długą, gorącą kąpiel, otulając się pianą z jagodowego płynu do kąpieli. Chociaż na chwilę chciałam się zrelaksować. Następnie założyłam ubrania do spania. Stałam kilka minut przed zaparowanym lustrem i patrzyłam na swoje odbicie.

-Ehh, myślałaś, że on będzie twoim księciem, co?!

-I pewnie będziesz żyła z nim długo i szczęśliwie, zgadłam?!

   Położyłam się na łóżku i czułam, że zmęczenie powoli bierze górę. Zasnęłam bardzo szybko.

*

   Miałam taki cudowny sen. Tak, on mi się śnił. Inaczej pewnie nie byłby taki świetny. Dużo mi do szczęścia nie trzeba. Wiem. Ale wracając... Byliśmy w wesołym miasteczku. Znajdowało się tam wiele różnych kolejek górskich i innych atrakcji. My przejechaliśmy się już na kilku innych, ale została nam podobno ta najstraszniejsza. Czułam się podekscytowana i jednocześnie patrząc, jak ta kolejka wygląda trochę zestresowana, ale wiedziałam, że jestem bezpieczna przy jego boku. Pamiętam, że dużo ludzi czekało tak jak my. Cały tłum. Gdy już w końcu była nasza kolej, weszliśmy oczywiście do jednego wagonika i tam ktoś nam pomógł zapinać wszystkie pasy. Wtedy on zadał mi pytanie:

-Ufasz mi?

-Nikomu jeszcze tak nie ufałam, jak tobie – uśmiechnęłam się do niego.

   Zayn złapał mnie za rękę i ruszyliśmy. Bardzo mocno trzymał do samego końca... Szkoda, że to był tylko sen. I jak zawsze w najlepszych momentach człowiek się budzi. Może dla innych nie było to nic specjalnego, ale dla mnie owszem. Przebudziłam się w nocy i myślałam o tym, że on się pewnie zabawia z tą laską. Było mi tak strasznie przykro...

_____

Szósty rozdział!!! 
Czekam na wasze opinie. Dziękuję za poprzednie komentarze. 
Spisaliście się świetnie, więc stawka rośnie. 
Następny rozdział pojawi się, gdy będą przynajmniej 23 komentarze :)
Pozdrawiam
xxx.